Ishte një vajzë e vogël e cila dëshironte ta gjejë lumturinë. E dinte se e pret rrugë e gjatë deri te lumturia, prandaj përgatiti valixhen përplot ushqim e pije. Kur u largua disa shtëpi më larg se shtëpia e saj, takoi një plakë. Plaka ishte ulur në park dhe shikonte pëllumbat ...

Vajza u ul pranë saj dhe hapi valixhen. Deshi të merr një lëng, por vërejti që plaka dukej e uritur, kështu që i ofroi një sandviç. Ajo e mori me falënderim dhe buzëqeshi. Buzëqeshja e saj ishte aq e bukur saqë vajza dëshiroi ta shihte përsëri dhe i ofroi lëng. Përsëri plaka buzëqeshi. Vajza ishte e mahnitur! Ishin ulur aty tërë pasditen, hanin dhe qeshnin, pa thënë asnjë fjalë.
Kur u ngop, vajza kuptoi se ishte lodhur dhe u nis për në shtëpi, por u kthye dhe vrapoi kah plaka dhe e përqafoi fort. Plaka i dhuroi buzëqeshjen e saj më të bukur. Kur vajza arriti në shtëpi dhe e hapi derën, nëna menjëherë e vërejti një gëzim dhe shkëlqim në fytyrën e saj.
E pyeti: - Çfarë bëre sot që je kaq e lumtur?
Ajo u përgjigj: - Kam drekuar me Lumturinë. A e din çka? Lumturia e kishte buzëqeshjen më të bukur që kam parë ndonjëherë!
Në ndërkohë, plaka duke shkëlqyer nga gëzimi u kthye në shtëpinë e saj. Djali i saj ishte mahnitur nga pamja e saj dhe e pyeti: - Nënë, çfarë bëre sot që je kaq e lumtur? Ajo u përgjigj: - Drekova në park me Lumturinë. A e di, ajo duket shumë më e re sesa kam pritur.


Mesazhi i tregimit:

Lumturia është kudo rreth nesh, por ne duhet ta ndajmë dhe të bëjmë që edhe tjerët rreth nesh ta ndiejnë.



Përktheu dhe përshtati:
Prim.dr.med.sc. Ali F. Iljazi