Në ditën kur Pejgamberit, sallAllahu 'alejhi ve sellem, u sulmua nga banorët e Taifit, ai u strehua në kopshtin e djemve të Rabia’s, Utbe e Shejbe, dhe u ul nën një hardhi afër një muri. Kur e panë në këtë gjendje, ata ndien keqardhje për të, e thirrën robin e tyre, djaloshin e krishterë të quajtur Addas dhe i thanë: "Dërgoja atij njeriu këtë vesh rrushi”. Addasi veproi siç i ishte urdhëruar, e vendosi para të Dërguarit të Allahut dhe i tha: " Urdhëro e ha!” I Dërguari i Allahut, sallAllahu 'alejhi ve sellem, mori rrushin, tha: “Bismilah”, e pastaj e hëngri.
Duke e parë këtë, Addasi tha: "Njerëzit në këto anë nuk e shqiptojnë këtë?"
"Nga je ti, dhe cila është feja jote?", e pyeti i Dërguari i Allahut, sallAllahu 'alejhi ve sellem, Addasin.
"Unë jam i krishterë nga Niniva", u përgjigj Addasi.
" Ti qenke nga vendi i njeriut të mirë Junusit, të biri të Metait!"
Ai tha: “E nga e di ti se kush është Junus b. Metai?”
I Dërguari i Allahut, sallAllahu 'alejhi ve sellem tha: "Ai është vëllai im. Ai ka qenë pejgamber, edhe unë jam po ashtu pejgamber".
Adasi u përkul dhe filloi të puthte kokën, duart dhe këmbët e Pejgamberit sallAllahu 'alejhi ve sellem.
Kur e panë djemtë e Rabias, i thanë: “Mjerë për ty, Addas! "Pse ia puthe kokën, duart dhe këmbët atij njeriu. Ke kujdes sepse do të të nxjerrë nga feja jote e do të të shpjerë në fenë e vet, e feja jote është më e mirë se e tij.”
Addasi tha: “O zotëri, nuk ka njeri më të mirë në tokë se ai! Ai më njoftoi për një çështje që vetëm pejgamberët mund ta dinë.”