Në një qytet jetonte një njeri shumë i pasur, të cilit Allahu i kishte dhuruar çdo lloj rehatie dhe luksi. Ai kishte edhe një shërbëtor, i cili njihej për thjeshtësinë dhe naivitetin e tij.
Një ditë, pasaniku e thirri shërbëtorin dhe i dorëzoi një send, duke i thënë:
- Mbaje këtë në një vend të sigurt, derisa të gjesh dikë më torollak se vetja jote. Kur ta gjesh, jepja këtë dhuratë.
Shërbëtori u përkul dhe tha:
- Në rregull, zotëri!
Kaluan vite dhe pasaniku u sëmur rëndë. Pavarësisht përpjekjeve të mjekëve më të njohur, nuk pati përmirësim. Kur humbi çdo shpresë, ai e thirri shërbëtorin dhe i tha me zë të dobët:
- Unë jam në fundin e jetës. Nëse ndonjëherë të kam pikëlluar, të lutem, më fal.
Shërbëtori e pyeti me sinqeritet:
- Zotëri, ku po shkoni?
- Atje ku shkojnë të gjithë, - u përgjigj pasaniku.
- Kur do të ktheheni?
- Nuk do të kthehem më. Jam duke shkuar në një vend nga i cili nuk ka kthim.
Shërbëtori u shtang për një çast dhe e pyeti me kujdes:
- A i keni bërë përgatitjet për rehatinë tuaj atje, zotëri?
- Jo, - u përgjigj ai me pendesë.
- A keni bërë ndonjë aranzhim për të mbrojtur veten nga të nxehtit e të ftohtit?
- Jo...
- Po për ushqimin dhe pijen? Keni marrë masa?
- Asgjë nuk kam bërë, - tha i pasuri, i tronditur.
Shërbëtori buzëqeshi lehtë dhe tha:
- Zotëri, kjo është vërtet e çuditshme. Për këtë shtëpi të përkohshme, keni punuar gjithë jetën: keni ndërtuar pallate, keni mbushur kopshtet me bukuri, keni makina luksoze, dyqane e fabrika, dhe çdo gjë që mund të sjellë rehati. Por për shtëpinë tuaj të përhershme - për jetën pas vdekjes - nuk keni bërë asnjë përgatitje!
Pastaj nxori sendin që ia kishte dhënë vite më parë dhe tha:
- Tani më thoni, zotëri: ku mund të gjej dikë më torollak se ju? Prandaj, këtë dhuratë e kam për t'jua kthyer juve!
Morali i tregimit:
Duhet të jemi të kujdesshëm në përgatitjen për jetën e përhershme, sepse ajo nuk krahasohet me jetën e kësaj bote. Madhësia e përgatitjeve duhet të jetë në përpjesëtim me kohën që do të qëndrojmë në to - dhe jeta e amshuar është pa fund.
