Çdo prind besimtar dëshiron ta shohë fëmijën e vet në rrugën e drejtë - të përulur para Zotit, Por ndonjëherë, përpjekjet, fjalët dhe këshillat nuk mjaftojnë.
Kjo është historia e një nëne që e gjeti rrugën përmes një lutjeje të sinqertë, e cila ndryshoi gjithçka - fillimisht në zemrën e saj, e pastaj në zemrën e vajzës së saj.
Vajza ime ishte vetëm dymbëdhjetë vjeç, dhe falja e namazit për të dukej si një barrë e rëndë. Një ditë i kërkova të falej, ndërsa e vështroja mënjanë. Mori sexhaden dhe e hodhi përtokë, pa kujdes e pa përkushtim. Nuk u fal. Më vonë e pyeta nëse kishte kryer namazin, dhe ajo më tha se po. Gënjeu. Besomëni, pa asnjë ndjenjë, pa asnjë fjalë, e godita me shuplakë…
E di që kam gabuar. Por ajo situatë më rëndonte shpirtin. Nuk dija si të veproja. Lotët më dolën vetvetiu dhe iu luta Allahut që të më falte. As shuplaka, as bisedat, as asnjë përpjekje tjetër nuk ndihmonin që vajza ime të fillonte të falte namazin.
Një ditë, një mikeshë më tregoi një histori që më ndryshoi. Ajo më tha se kishte shkuar për vizitë te një shoqe e saj, dhe kur u dëgjua ezani, thirrja për namaz, fëmijët e saj vrapuan me gëzim për t'u falur pa asnjë kujtesë, pa fjalë, pa ngritje zëri.
E pyeta me habi: "Si e ke arritur që fëmijët e tu të shkojnë vetë, me dëshirë dhe dashuri, për t'u falur?"
Ajo buzëqeshi me qetësi dhe më tha: "Nuk kam asgjë të veçantë për të treguar, përveç që, qysh para se të martohesha, e deri më sot, çdo ditë e lus Zotin me një lutje të vetme."
Fjalët e saj më prekën thellë. Që nga ajo ditë, edhe unë nisa të përsëris atë lutje çdo ditë - në sexhde, në namaz, në çdo çast që e ndjej afërsinë me Zotin.
Motra të nderuara, vëllezër të respektuar prej asaj dite gjithçka ndryshoi. Vajza ime sot është e para që ngrihet për namaz, pa asnjë kujtesë, pa asnjë detyrim. Ajo zgjohet për namaz të sabahut pa alarm.
E di që dëshironi ta dini cila është ajo lutje. Ajo është nga Surja Ibrahim, ajeti 40:

"O Zoti im! Më bëj mua prej atyre që kryejnë rregullisht namazin, edhe prej pasardhësve të mi; dhe prano lutjen time, o Zoti ynë!"

Sa herë që e shoh vajzën time të përkulet në sexhde, e kuptoj se asnjë fjalë, asnjë ndëshkim dhe asnjë përpjekje njerëzore nuk mund të zëvendësojë fuqinë e lutjes që buron nga zemra. Namazi nuk imponohet, ai zgjohet në shpirt kur prindi e kërkon me sinqeritet te Zoti.
Në vend të nervozes, le të zgjedhim durimin. Në vend të qortimit, le të zgjedhim shembullin. Dhe mbi të gjitha, le të mos reshtim së luturi për fëmijët tanë që Zoti t'i bëjë prej atyre që falen me dashuri, e jo me detyrim; me dëshirë, e jo me frikë.
Sepse kur një prind lutet për fëmijët e tij, Zoti nuk e lë atë lutje pa përgjigje.

Le të fillojmë që sot… me zemër të qetë dhe besim të plotë.