Sapo kishte zbritur nga mali, një fshatar u ndal i habitur para një pamjeje të dhimbshme: pranë shtegut, i ulur mbi një gur të madh, qëndronte një plak i verbër, i mbuluar nga sëmundje të shumta. Lëkura e tij ishte e zbehur, duart i dridheshin, dhe trupi i ishte dobësuar. Megjithatë, në fytyrën e tij kishte një qetësi të çuditshme, si një dritë e brendshme që e sfidonte dhimbjen.
Kur fshatari iu afrua, dëgjoi plakun duke pëshpëritur me zë të qetë e të përulur:
"I tërë lavdërimi i qoftë Allahut, Atij që më ka mbrojtur nga sëmundjet me të cilat i ka sprovuar robërit e Tij, dhe që më ka ngritur mbi shumë të tjerë që Ai i krijoi."
Fshatari u shtang. Ai e vështroi plakun me sytë e tij të hutuar, pastaj tha me një ton të lartë, madje pak të ashpër:
"O vëllai im! Nga çfarë mendon se je i mbrojtur? Pasha Allahun, duket sikur çdo lloj sëmundjeje të ka goditur! Çfarë mbrojtjeje ka mbetur për ty?"
Plaku ngriti kokën ngadalë. Edhe pse i verbër, sikur e drejtoi shikimin drejt qiellit. Zëri i tij u mbush me një forcë që fshatari nuk e priste:
"Largohu prej meje, o njeri që nuk shikon më larg se pamja! A nuk e kam ende gjuhën, me të cilën mund ta shqiptoj shehadetin dhe ta përmend Allahun në çdo çast? A nuk e kam ende zemrën me të cilën mund Ta njoh Atë? Këto janë mirësitë më të mëdha. Kush i ka këto, nuk është i privuar."
Fjalët e plakut ranë mbi zemrën e fshatarit si një rrufe. Në atë moment ai kuptoi se sa shumë ishte ankuar, sa shpesh kishte harruar të falënderonte, sa shpesh kishte parë vetëm mungesat dhe jo dhuntitë që e rrethonin. Atje, para atij njeriu të sprovuar, zemra e tij u thye dhe u hap.
Ai uli kokën dhe, me lot në sy, iu drejtua Allahut për pendim, falje dhe mirënjohje për gjithçka që deri atëherë e kishte marrë si të mirëqenë.

Mbani mend: gjithmonë ka dikush që mban një barrë më të rëndë se tuajën.
Mirësia nuk matet me forcën e trupit, por me pastërtinë e zemrës.
Zemra që falënderon është pasuria më e madhe që një njeri mund të ketë.