Çdo të premte pas namazit, imami dhe djali i tij 11-vjeçar dilnin nëpër lagjet e qytetit duke shpërndarë broshura me titull "Rruga për në Parajsë". Ishte bërë zakon për ta - një mision i vogël, por i rëndësishëm.
Një të premte, moti ishte shumë i keq. Shi i dendur dhe erë e ftohtë. Imami, duke parë nga dritarja, tha me zë të butë:
"Bir, sot është shumë ftohtë. Nuk kemi pse të dalim."
Djali, i veshur trashë dhe me zemër të vendosur, e pa babain i habitur:
"Babi, edhe nëse bie shi… njerëzit ende kanë nevojë për Zotin, apo jo?"
Imami heshti për një çast. Djali vazhdoi:
Atëherë… a mund të shkoj unë vetë?"
Pas pak hezitimi, babai i dha broshurat dhe i tha:
"Mirë, bir. Shko me kujdes. Zoti të udhëzoftë."
Djali doli në shi dhe shpërndau broshura derë më derë. I mbeti vetëm një broshurë. Edhe pse ishte i lodhur e i lagur, vendosi të trokasë në një derë të fundit. Nuk mori përgjigje; trokiti sërish… asgjë. Ishte gati të largohej, por diçka e shtyu të trokasë edhe një herë, më fort.
Dera u hap ngadalë. Para tij u shfaq një grua e moshuar, me fytyrë të lodhur dhe sy të mbushur me trishtim.
Ajo pyeti me zë të vogël:
- "Po ti, bir… çfarë kërkon në një ditë kaq të ftohtë?"
Djali buzëqeshi, i lumtur që më në fund dikush u përgjigj:
- "Zonjë, më falni që ju shqetësova… por unë thjesht dua t'ju them se Allahu ju do dhe kujdeset për ju."
Gruaja e pa e habitur. Djali vazhdoi, duke ia zgjatur broshurën:
- "Kjo është broshura ime e fundit… dhe doja t'ia jepja dikujt që ka vërtet nevojë. Shpresoj t'ju sjellë pak dritë."
Gruaja mori broshurën me duar që i dridheshin:
- "Faleminderit, bir… Zoti të bekoftë."
Djali u largua duke vrapuar nëpër shi, i lumtur që e kishte përfunduar detyrën e tij.
Të nesërmen, në xhami, imami pyeti xhematin nëse dikush kishte diçka për të ndarë. Një grua e moshuar u ngrit ngadalë. Ishte po ajo grua. Me zë të dridhur, ajo tregoi se kishte jetuar e vetmuar që nga vdekja e bashkëshortit të saj dhe atë ditë, përpara se djali të trokiste, ajo kishte humbur çdo shpresë.
Ajo tha:
- "Në çastin kur ai trokiti, unë isha gati t'i jepja fund jetës sime. Por zëri i tij… buzëqeshja e tij… fjalët që Allahu më do… më shpëtuan. Broshura e tij më riktheu dritën."
Xhemati u prek thellë. Imami, me lot në sy, e ngriti djalin e tij në krahë dhe e përqafoi fort. Askush nuk foli - vetëm lot dhe falënderime ndaj Zotit për mrekullinë që kishte ndodhur përmes një fëmije.

Asnjë vepër e mirë, sado e vogël të duket, nuk është e parëndësishme.
Ndonjëherë një fjalë e butë, një buzëqeshje, ose një trokitje e thjeshtë mund të ndryshojë, madje të shpëtojë një jetë.