Shumë pejgamber, por objektivi i thirrjes ishte i njëjtë

Thirrja e të të gjithë të dërguarve që nga Ademi a.s. e deri tek Muhamedi a.s., ishte e njëjta thirrje. Në lidhje me këtë i Dërguari a.s. ka thënë: "Unë jam personi më i afërt me Isain, të birin e Merjemes, në dynja dhe në ahiret, sepse Pejgamberët janë vëllezër të një familje me nëna të ndryshme, por feja e tyre është një."(1)
Thirrja e tyre nuk ishte kot, e pa dobi, por ishte unifikim që kërkon nga thirrësit të marrin shembull dhe të ndjekin gjurmët e tyre, në mënyrë që të shmangen ndasitë, përçarjet, ashtu siç kërkon edhe Allahu xh.sh, duke na u drejtuar neve: "Kjo fe është e juaja dhe është e vetmja fe (e shpallur), kurse Unë jam Zoti juaj, pra më adhuroni vetëm Mua." (El Enbija,92).
Mos kuptimi i qartë se në çfarë çështje lejohet ixhtihadi e në çfarë jo ka ndikuar tek disa njerëz në radhitjen e prioriteteve sa i përket çështjes së thirrjes islame. E kjo më pas ka ndikuar në mos ujdinë e thirrësve islamë dhe përçarjen e tyre duke u kapur për gjëra sekondare. Andaj në këtë është urdhëruar Muhamedi a.s., që t'i pason të dërguarit para tij. Zoti thotë në Kuran: "(të dërguarit e përmendur) ishin që Allahu i vuri në rrugë të drejtë, andaj ti merri shembull në udhëzim." (El En'amë,90).
Kurse për të Dërguarin, Mu hamedin a.s., ka thënë: "Dhe ai nuk flet nga dëshira. Ajo nuk është tjetër pos shpalljes që i shpallet" (En Nexhm,3-4).
Të gjithë pejgamberët me radhë që nga Ademi a.s. e deri tek pe jgamberi i fundit, Muhamedi a.s. kishin shpalljen si argument të cilin Zoti i ka dërguar tek njerëzimi për ndryshimin e statusit social të tyre, ngase kishin ndodhur devijime konceptuale në kuptimin dhe interpretimin e mësimeve hyjnore.
Andaj, me rrjedhjen e kohës njeriu, ka krijuar vetëbesimin e tepruar duke menduar se nuk ka nevojë për thirrjen islame dhe mësimet e pejgamberëve. Ai duhet të he dorë nga traditat dhe perceptimet e gabuara dhe t'i nënshtrohet të Vetmit Zot, krijuesit të gjithësisë. Kjo në fakt mbetet edhe qëllimi final i krijimit të krijesës njeri mbi tokë. "Unë nuk i krijova xhinët dhe njerëzit për tjetër pos që të më adhurojnë". (Edh-Dharijat,56).
Pra, i ka krijuar dhe obliguar me adhurim, e jo që ka pasur Ai nevojë për njeriun. Për ta orientuar njeriun drejt në kohë dhe hapësirë, Zoti dërgoi Pejgamberët duke ua zbritur edhe librat. Thotë i Lartësuari në Kuran: "Ne nuk dërguam asnjë të dërguar para teje e të mos i kemi shpallur atij se: nuk ka zot tjetër përveç Meje, pra më adhuroni!" (El Enbija,25).
Ajete të këtilla sinjalizojnë se kjo dritë hyjnore erdhi si rezultat i mëshirës së Gjithëmëshirshmit ndaj njeriut që nëpërmjet saj ta çliroj atë nga prangat e injorancës, errësirës, egos, pasionit dhe mendimeve joracionale të cilat fundosin njeriun në këtë botë të madhe.
"A e ke parë ti (Muhamed) atë që duke e ditur, dëshirën e vet e respekton si zot të vetin, atë Allahu e ka humbur, ia ka mbyllur të dëgjuarit dhe zemrën e tij, i ka vënë perde mbi të parit e tij, më thuaj, pos Allahut, kush mund ta udhëzojë atë? A nuk merrni mësim?" (El Xhathije,25).
Liria e individit më së miri kuptohet nga fjalët e sahabiut të nderuar Rubei bin Amër r.a., i cili duke bartur mesazhin e Islamit tek Kisrau i Persisë ia tha këto fjalë: Na ka dërguar Allahu që t'i nxjerrim njerëzit nga adhurimi i njerëzve drejt adhurimit të Zotit të njerëzve, nga zullumi (ngushtësia) e feve drejt gjerësisë së Islamit.
Pra, Islami është sistemi i parë i njerëzimit që ka njohur lirinë e plotë të individit. Në ajetet vijuese Allahu xh.sh, ia parashtron urdhëresat Muhamedit a.s. "e që i urdhëron ata për çdo të mirë dhe i ndalon nga çdo e keqe, u lejon ushqimet e këndshme dhe u ndalon ato të pakëndshmet, dhe heq nga ata barrën e rëndë të tyre dhe prangat që ishin mbi ta. Pra, ata të cilët e besojnë atë, e nderojnë dhe e ndihmojnë, veprojnë me dritën që iu zbrit me të, të tillët janë të shpëtuarit." (El Arafë,157).
Feja islame erdhi për t'i thyer prangat të cilat bllokojnë shpirtrat, mendjet, trupat dhe imponon robërimin e njeriut për njeriun në çfarëdo rrethana qofshin, dhe kjo liri përfshinë fushat sociale, ekonomike e politike.
Pejgamberët në metodologjinë e tyre të prioriteteve i mësuan popujt e tyre në shkollën e adhurimit të pastër me vetëdije dhe sinqeritet. Robëri e vërtetë është robëria e zemrës. Nëse kjo pjesë e trupit është e shëndosh i tërë trupi ndjehet i shëndosh.
Për këtë Muhamedi a.s. shprehet: "Në trupin e njeriut, gjendet një copëz mishi. Nëse ajo është e shëndoshë, ngjallet i gjithë trupi, por nëse sëmuret ajo, shkatërrohet i gjithë trupi. Me të vërtet, ajo është zemra."(2)
Nisur nga ky vështrim thirrjet e Pejgamberëve ofruan në këtë pikë prioritet që duhet dhënë pastërtisë së zemrës dhe dëlirësisë së saj të cilat në rrethana të ndryshme assesi nuk nënkuptojnë fjalë të bukura që dalin prej goje, apo aktivitete dhe veprime humanitare ndërsa në fakt problemi qëndron tek zemra se ajo mbetet e sëmurë.
Poqëse njeriu është jo i pastër nga zemra atëherë edhe para fuqisë së Zotit mbetet i tillë. Vetëm në përmendjen e emrit të Zotit zemrat gjejnë strehimin dhe qetësinë shpirtërore: "Ata që besuan dhe me të përmendur Allahun, zemrat e tyre qetësohen; pra ta dini se me të përmendur Allahun zemrat stabilizohen." (Er-rad,28).
Kurse në ajet tjetër thotë: "Alla hu solli një shembull: Një njeri (rob) në posedimin e të cilit ishin ortakë pa marrëveshje mes vete dhe njëri (rob) që është thjesht në posedimin e një njeriu. A janë ata të dy të një lloji (të një gjendjeje)? Lavdërimi i takon vetëm Allahut, por shumica e tyre, nuk e dinë." (Ez-Zumer,29).
Kjo është sa i përket çështjes dhe jetës së kësaj bote ndërsa sa i përket shlyerjes së mëkateve në botën tjetër, Allahu ka premtuar se do t'i falë ato përpos idhujtarinë (shirk).
"S'ka dyshim se Allahu nuk falë (mëkatin) t'i përshkruhet Atij shok (idhujtarinë), e përpos këtij (mëkati) i falë kujt të do. Kush përshkruan Allahut shok, ai ka trilluar një mëkat të madh." (En-Nisaë,48). Ndodhitë e Pejgamberëve na ofrojnë shembuj dhe modele që na e ndriçojnë rrugën tonë drejtë mirësisë dhe lumturisë. Po ashtu është një mësim i mirë për të gjithë ata që kanë vendosur të qëndrojnë dhe vazhdojnë në rrugën e thirrjes islame, që të bëjnë durim dhe të kenë seriozitetin në punë nga njëra anë dhe nga ana tjetër se si t'i bëjnë ballë sulmeve, shqetësimeve me anë të faljes dhe mëshirës(3). Jeta, vepra e të Dërguarve a.s. duhet të jetë hartë për secilin punonjës islamë në sferën e thirrjes islame. Metodologjia e tyre duhet të ndiqet sepse ka dhënë rezultate dhe mbi këtë duhet të ndërtohen edhe strategjitë tona , por sigurisht duke u marr dhe ofruar zgjidhje me mendjet e këtij shekulli për problemet bashkëkohore të myslimanëve . (Fund)

_______________
1. Sahihul Buhari, v.6,f.478, hadithi nr.3443
2. Sahihul Buhari,v.1,f.126, nr.52.
3. Muhamed Tajjib Nexhar, Terijhul enbija fi dav'i el kuran el kerim ve essuneti ennebevijeti, Mektebetu el mearif, Riad, botimim i dytë,1983, f.84.

Dituria Islame 338