Një ditë mësues solli disa tullumbace në klasë dhe kërkoi kërkoi nga nxënësit që t'i fryejnë ato dhe secili të shkruaj emrin e tij në tullumbacin që e fryen.

Pasi që i fryen, ata i hodhën në klasë ndërsa mësuesi filloi që t’i përziente herë në një anë e herë në tjetrën.
Më pas mësuesi urdhëroi që mbrenda pesë minutave secili nxënës të gjej tullumbacin me emrin e tij.
Nxënësit filluan të vraponin dhe secili mundohej ta gjente tullumbacin me emrin e tij. Minutat kaluan dhe asnjëri nuk arriti ta gjej.
Pas kësaj mësuesi urdhëroi që secili nxënës të merr tullumbacin më të afërt dhe t’ia jap atij, emri i të cilit është në tullumbac. Dhe prenda pak minutash secili nxës mbante tullumbacin e tij në dorë.
“E kuptoni nxënësit e mi”, tha mësuesi. “Tullumbacet janë si lumturia. Askush nuk e gjen kur kërkon vetëm të vetën. Prandaj, secili më shpejt do ta gjej të vetën nëse kujdeset për atë (lumturinë) e tjetrit.”