22. Përkundrazi, ata që nuk besuan edhe përgënjeshtrojnë?
Përveç mosbesimit të shprehur haptazi, jobesimtarët edhe e përgënjeshtronin të Dërguarin e Allahut. Shkaqet e këtij përgënjeshtrimi kanë të bëjnë me tri gjëra:
1. Nga xhelozia dhe smira;
2. Nga frika e humbjes së pozitave udhëheqëse dhe privilegjeve në atë shoqëri të devijuar; dhe
3. Për shkak të inatit e kryeneçësisë që t’i qëndrojnë besnik traditës së baballarëve dhe gjyshërve, duke menduar se ruajtja e këtij besimi të kotë, është obligim parësor për ta.
Sidoqoftë, Allahu i la njerëzit të lirë në vepra, dhe vetëm në Ahiret, do t’i marrë në llogari, e në këtë rast, ata që mohuan janë vetë përgënjeshtruesit, kështu që kufri nga ana e tyre konsiderohet përgënjeshtrim, dhe anasjelltas, përgënjeshtrimi i tyre konsiderohet kufër.(30) Prandaj, ata që përgënjeshtruan dhe u tallën me fenë dhe dispozitat e Allahut, i pret një dënim i tmerrshëm në Ahiret.
23. Por, Allahu e di më së miri se çka fshehin ata!
Allahu xh.sh. është i Gjithëdijshëm, dhe Atij nuk mund t’i fshehët asgjë nga veprimet e krijesave në këtë ekzistencë. Ai e di çka fshehin zemrat dhe mendjet e njerëzve, e natyrisht që e di edhe çfarë qëllimesh dhe mendimesh të fshehta kanë idhujtarët në zemrat e tyre.
Nëse jetën e tyre e kaluan në dëfrime e në punë të kota, ata me vete nuk do të marrin asnjë vepër të mirë, prandaj edhe dënimi i tyre do të jetë zjarri i Xhehenemit, për se na flet edhe ajeti në vijim...
24. (Prandaj) Lajmëroji ata me një dënim të dhembshëm.
Ky ajet është një porosi për Pejgamberin a.s. që t’i “përgëzonte” jobesimtarët për dënimin e tmerrshëm e të dhimbshëm që do t’i pret ata në Ahiret. Ndonëse gjuhësisht, fjala “bushra” nënkupton përgëzimin për një mirësi, në këtë ajet po edhe në shumë të tjerë, ka ardhur në formë nënçmimi, për shkak të kryeneçësisë së tyre dhe insistimit të palogjikshëm për të qëndruar në errësirat e kufrit-mosbesimit.
25. Përveç atyre që besuan e bënë vepra të mira, ata do të kenë shpërblim të pandërprerë!
Por, gjatë jetës në këtë botë, një grup njerëzish, nuk u tunduan as nga vesveset e as nga joshjet e shejtanit, por u qëndruan besnik porosive të Allahut dhe këshillave të të dërguarve të Tij. Ata ruajtën dëlirësinë e besimit, ndonëse u maltretuan, u persekutuan, ashtu siç rëndom ndodh kur Imani ndeshet me kufrin në arenat e ndryshme të kësaj dynjaje.
Porosia e këtyre ajeteve (20-25):
- Këto ajete janë me ton qortues e njëkohësisht edhe kërcënues për të gjithë ata jobesimtarë, të cilët nuk dëshirojnë të pranojnë dritën e udhëzimit, në të cilën i thërriste Pejgamberi a.s..
- Në Kuranin famëlartë janë disa ajete, që kur të lexohen, obligohemi të bëjmë sexhde. Te hanefitë janë obligative 14 sexhde të tilla. Imam Ebu Hanifeja është i mendimit se ajeti i 21 i kësaj sureje: “Dhe kur u lexohet atyre Kurani, nuk përulen (nuk bien në sexhde)”, e bën të detyrueshme sexhden. Kur jemi te hukmi apo dispozita e sexhdes së leximit, hanefitë, sexhden e leximit e konsiderojnë vaxhib, kurse tri shkollat e tjera juridike e konsiderojnë synet.(31)
- Përgënjeshtrimi i jobesimtarëve ndaj Kuranit dhe Islamit në përgjithësi, nuk ishte mungesa e sqarimit të argumenteve, por ishte veprim i nxitur nga urrejtja, inati, xhelozia. Ishte një botëkuptim i mykur, se nuk bën të flaken besimet e baballarëve e stërgjyshërve, pavarësisht se ishin të kota. Pra, shihet qartë se një pjesë e tyre, këtë e bënin edhe nga frika e humbjes së pozitave autoritative që i kishin në mesin e popullit.
- Ata që nuk iu përgjigjën ftesës së të dërguarve që të udhëzoheshin, ata janë të paralajmëruar se në Ahiret i pret ndëshkim i tmerrshëm.
- Përjashtim nga ky ndëshkim bëjnë vetëm ata besimtarë të sinqertë, që i besuan Allahut dhe të dërguarve të Tij, dhe punuan vepra të mira. Për të tillët janë kopshtet e Xhenetit, ku ata do të shijojnë kënaqësi pas kënaqësie, përjetësisht.
_________________________
30 Imam Ebu Mensur El-Maturidiu, Te’vilatu-l Kuran (Te’vilatu Ehli-s-Sun- neti), Istanbul, 2007, vëll. XVII, f. 138. (redaktuar nga Ahmed Vanllëogllu).
31 Imam Alauddin el-Kasani el-Hanefij, Bedaiu-s-Sanai’i fi tertibi-sh-Sherai’i, Bejrut, 2003, vëll. I, f. 729.
Sabri Bajgora